«Psikologiaren alorrean ez dago argi zein den lana topatzeko bidea»

Irene Zubieta

Psikologoa

Iazko ekainaz geroztik psikologoa da Irene Zubieta bilbotarra, eta master bat ikasteari ekin zion ikasturte berrian. «Lehen, gradua bost urtekoa zen; orain, laukoa da, baina tranpa egiten dute: masterra egitera behartzen zaituzte». Azaldu duenez, ezinbesteko baldintza da psikologiaren alorrean lan egiteko. Graduarekin soilik ez dela nahikoa izaten dio. Ezarritako bideari jarraitu dio orain arte gazte bilbotarrak, eta hemendik aurrerako bideak kezkatzen du gehien. «Dena da zalantza erraldoi bat nire buruan. Ez dago argi zein den lana topatzeko bidea».

Gaur egun praktika ez-ordainduak eta masterreko eskolak tartekatzen ditu. 600 orduko derrigorrezko praktikak egin behar ditu, eta lekua unibertsitateak aukeratzen du. «Psikologiaren alorrean ez dut inoiz lanik egin. Graduan nenbilela klase partikularrak ematen nituen. Aurten ez naiz denera iristen». Azaldu du ordukako lanak egiteko aukera bakarrik ematen dituztela ikasketek. Bitartean, familiak ematen dion laguntzari esker egin dezake aurrera. «Zorionez, gurasoak ditut. Etorkizunean, gustatuko litzaidake nire formakuntza nik neuk ordaindu ahal izatea».

«Zortea badugu, gaixoaldi luze luze bat ordezkatu dezakegu, baina beti behin-behinean»

Maitane Egiluz

Erizaina

22 urte ditu Maitane Egiluz Bilboko Ibarrekolanda auzoko gazteak, eta erizaina da ikasketaz. Unibertsitatetik irten bezain pronto hasi zen beharrean; ez luzerako, ordea. «Egun, erizainek gradua bukatu ondorengo egunean dugu lana, uda garaia delako». Azaldu du erizain gazteei «beteranoek nahi ez dituzten lanak» ematen dizkietela. Oro har, oporretan egiten du lan, eta gainerakoan «deiaren zain» igarotzen ditu egunak. «Zortea badugu, agian gaixoaldi luze bat ordezkatu dezakegu, baina beti behin-behinean». Gazte eta emakume izatearren bizitakoaz ere mintzo da; mesfidantza nabari du: «Neska eta gaztea naiz, eta badira nik euren beharrak ase ditzakedala sinetsi nahi ez dutenak. Gizon zaharrak dira gehienak».

Etorkizunari begira, aukera bakarra ikusten du: «Gure kasuan, lan egonkorra topatzeko bidea argia da: oposizioetara aurkeztu eta lanpostua lortzea». Aipatu du erizainen kasuan puntu gehien esperientziaren bitartez lortzen dela, eta horrek «ezezkorik ez ematea» dakarrela. «Badakite baietz esan behar diegula, edozein dela eguna, ordua edo arloa». Espezializaziorako medikuek baino askoz aukera gutxiago dituztela azaldu du Egiluzek; baina, era berean, edozein sailetan lan egiteko prest egon behar dutela.

«Zeure buruari prezioa jarri behar diozu maiz, eta jendeak emaitza soilik baloratzen du»

Laura Freijo

Diseinatzailea

Diseinua ikasi du Laura Freijo gazteak EHUko Arte Ederren fakultatean. Ikasten ari zela hasi zen diseinu lanetan. «Auzoan, Deustun (Bilbo), hasi nintzen herri mugimendurako bideoak, kartelak eta abar egiten. Asko ikasi dut, baina gehiegizko erreferentzia ere izan naiz, fabore moduan eskatzen dizute». Egoera horretan esperientzia hartu du, eta ateak ireki dizkio. «Sorkuntzaren munduan ezinbestekoa da muturra sartzea, jendeak ezagut zaitzala». Zenbait arazo espezifiko salatu ditu: «Sormen lanetan oso ohikoa da kontraturik gabe lan egitea; diru guztia beltzean mugitzen da. Gainera, sarritan ez dira prozesuen denborak errespetatzen». Eskarien exijentzia maila handiegia dela uste du, eta ezjakintasun handia dagoela sormen lanen atzeko lanaren inguruan. «Zeure buruari prezioa jarri behar diozu maiz, eta jendeak emaitza bakarrik baloratzen du, ez horraino iristeko egindako bidea». Aitortu du beldurrez esan izan duela inoiz zenbat kobratu nahi duen. «Gaizki sentitu naiz 50 orriko aldizkari bat egiteagatik 600 euro eskatzeagatik. Gero esan didate oso gutxi dela».

«Garbi ikusi nuen tailerreko lanean ez nuela pasatu nahi nire bizitza guztia»

Mikel Iriarte

Ikaslea

Mikel Iriartek (Azpeitia, Gipuzkoa, 1995) garbi zeukan ingeniaritzarekin lotutako ikasketak egin behar zituela. Horregatik ikasi zuen Prozesu eta Produktu Berrikuntzan Ingeniaritza Gradua, Elgoibarren. Duala da gradu hori, ikasketekin batera praktikak bideratzen ditu. «Ikastearekin batera dirua lortu nahi nuen». Graduaren bigarren urtean hasi zen lanean enpresa batean. Praktikez gain, lana ere eskaini zioten, lanaldi erdian. Egoera, ordea, ez zen ideala Iriarterentzat: «Garbi ikusi nuen tailerreko lan horretan ez nuela egon nahi nire bizitza guztian». Lanean jarraitzearekin batera, Irakasleen Prestakuntza masterra ikasten hasi zen EHUn. Egun, lanaldi partziala ere utzia du masterreko praktikak egin ahal izateko. «Saskibaloi entrenatzaile jardun naiz, eta garbi daukat oso gustuko dudala gazteekin tratuan ibiltzea». Oraindik praktikak bukatzea eta master amaierako lana falta zaizkio titulua lortzeko, baina ez dauka batere garbi zein izango den hurrengo urratsa: «Bizitza osorako lotu aurretik probatu nahi ditut beste lan batzuk».

«Lehenengo lan gisa oso interesgarria izaten ari da udalean itzultzaile izatea»

Irati Fernandez

Itzultzailea

Hendaian (Lapurdi) bizi da Irati Fernandez, eta EHUko Itzulpengintza eta Interpretazioko gradua amaitu zuen iaz. Itzultzaile moduan ari da egun Miarritzeko (Lapurdi) Udalean, baina bestelako lanak egin zituen ikasten ari zen bitartean: «Kanpin batean egiten nuen lan udan, hilabete batez. Horretaz gain, klase partikular batzuk ere eman nituen». Ikasketak amaitu gabe zituela aurkeztu zen lanpostura: «Azken urtean ikusi nuen itzultzaile baten bila ari zirela, lanaldi partzialean lan egiteko, eta aurkeztea erabaki nuen». Lanerako hautatu zuten Fernandez: «Kontratu mugatua zen, urtebetekoa, eta lanaldi partzialekoa. Dagoeneko urtebete igaro da lanean hasi nintzenetik, eta kontratua berrituko didate beste urtebeterako, hasierako lan baldintza berberekin». Bi egun eta erdiz egiten du lan astean, eta udaletxean dagoen itzultzaile bakarra da. Etorkizunera begira beste lan bat bilatzea espero duela dio, baina oraingo lana «aberasgarria» izan dela: « Itzulpengintza ikasketak bukatu eta itzultzaile moduan lan egitea ez da erraza. Lehenengo lan gisa oso interesgarria izaten ari da, oso lotuta dagoelako nik egindako ikasketekin».

«Dirua irabazten nuen, baina oso lan neketsua zen. Ezin nituen gustuko ditudan gauzak egin»

Izar Amundarain

Ikaslea

Ikasketak eta lana uztartzea lortu du Izar Amundarainek (Arribe, Nafarroa, 1997). EHUko Giza Nutrizioko eta Dietetikako azken urtea amaitzen ari da, eta iazko irailean hasi zen Leitzako (Nafarroa) taberna batean lanean asteburuetan, zerbitzari moduan: «Dirua irabazten nuen, baina oso lan neketsua zen. Ezin nituen gustuko ditudan gauzak egin». Diru «erraza» zela dio, baina arazoak izaten zituela ikasketekin jarraitzeko. Urtebete geroago utzi zuen lan hori, «unibertsitatean zentratzeko». «Ez nuen bi gauzak egiteko denborarik». Gaur egun, bi lan egiten ditu: batetik, nutrizionista moduan aritzen da, eta, bestetik, Tolosako (Gipuzkoa) jatetxe bateko zerbitzaria da. «Nutrizionistaren lana etxetik egin daitekeen lan bat da, eta nik dudan bizi estiloarekin nahiko ongi moldatzen naiz». Egun erdiz egiten du lan jatetxean: « Horrek denbora uzten dit gustuko ditudan gauzak egiteko eta nire erara antolatzeko». Irakaskuntzako masterra egingo du datorren urtean, eta argi du hezkuntzarekin eta osasunarekin lotura duen lan bat bilatu nahi duela.

«Ez dut inor ezagutu erdi mailako heziketa zikloarekin zuzenean lana aurkitu duenik»

Aitor Lasagabaster

Heziketa Zikloko ikaslea

Ikasten segitu edo lanerako biderik motzena hartu. Bi aukera zeuzkan Aitor Lasagabasterrek (Oñati, Gipuzkoa, 1999) Derrigorrezko Bigarren Hezkuntza bukatu bezain pronto. Bigarrena aukeratu zuen. Batxilergoa ikasi ordez, Erdi Mailako Heziketa Zikloan sartu zen, lanerako bidea errazteko asmoz. Maila horretako ikasketek, ordea, ez daukate horren etorkizun garbia: «Ez dut ezagutzen inor erdi mailako tituluarekin zuzenean lana aurkitu duenik».

Goi mailako ikasketei ekin behar izan zien merkatuan lekua aurkitzeko; hala ere, zortea izan zuen. Izan ere, lana aurkitu zuen Ulma Forja kooperatiban. Nabarmendu du goi mailako titulua «derrigorrean» eskatzen dutela bertan lan egin ahal izateko.

Goizez ikasi eta arratsaldez lan martxari eutsiz jardun du azkenengo bi urteetan. «Ohitu arte gogorra egiten da, baina, gero, erraz eusten diozu egunerokoari». Arratsaldeetako lana kobratu egiten zuen behintzat, nahiz eta lanaldi erdia izan. Orain praktiketan dago, eta, bukatu arte, dohainik egin beharko du lan; izan ere, soldatapeko lana egiten zuen tokian ez diote onartu praktikak egintzat ematea aurretik egindako lanaren truke. Edonola ere, erdi bideratuta dauka etorkizuna enpresan bertan, jada bertan lanean bi urte daramatzala kontuan hartuta: «Ez dago ezer ziurrik, ordea; oraindik ez dakit».

«Biziki zaila da mundu honetan sartzea. Kezka anitz ditut; oso prekarioa da hasieran»

Ieltxu Ostolaza

Intermitente izateko bidean

Ikuskizunen inguruko langileek lor dezaketen estatusa da intermitentearena; lanik ez dutenean oinarrizko lansaria bermatzen die administrazioak. Horretarako, urtean gutxienez 507 ordu deklaratu behar dituzte, ordainsaritan. «Biziki zaila da mundu honetan sartzea», aitortu du Ieltxu Ostolazak (Ahurti, Lapurdi, 1992). «Lehen urtea izanik, kezka anitz ditut; oso prekarioa da hasieran». Festibal batean lanean aritu ondotik sortu zitzaion gogoa;geroztik, eszena eta argi muntaketetan lan egin du, baita festibal ezberdinetako azpiegitura lanetan ere. Frantziako festibal bat baino gehiagotan aritu da. «Jendearekin hitz egin behar da, kontratuak atzeman… sare bat osatzea da funtsean». Eta Euskal Herrian beti ez da erraza, intermitente baten ordainsaria ez baitu edonork egiten ahal; enpresak ere ikuskizun estatusa behar du. «Euskal Herrian, beltzean ordainduta edo militantziaz egiten dira maiz lan horiek». Jende gutxik du intermitentziari buruzko informazioa, eta hori ere arazo bat da: «Tokiko langabezia bulegoetan ez dakite deus; Parisera deitu behar dugu aldiro, baina, han gutxienez badakite erantzuten».

Gazteena da sindikatuen behar handiena duen langile multzoetako bat eta, seguruena, urrutien dagoena haiengandik. Ez dago txertorik egungo lan merkatuan hedatu den prekaritate izurriteari izkin egiteko gazte gehienentzat, baina ELAk eta LABek uste dute haien lan baldintzak hobetzeko «tresna eraginkorrena» sindikatuen esku hartzea dela. Langile gazteei, ordea, zaila egiten zaie sindikatuengana iristea gehienak ez daudelako etorkizunera daraman lanpostu batean; gutxi dira lan kontratu finko bat dutenak, hilabete edo aste batzuk barru lana aldatuko ez dutenak, edota egiten duten jardueraz harago burua beste proiekturen batean ez dutenak. Eta gutxieneko egonkortasunik gabe oso zaila da sindikatuengana iristea laguntza eske.

Gurpil ero bat da neurri batean: lan esparruan gehiegikeria handienak pairatzen dituztenek dute zailtasun gehien sindikatuengana ailegatzeko. Izan ere, kanpo presioak eta barne beldurrak oztopo handiak izan daitezke lanpostu egonkor bat ametsa besterik ez denean. Behargin horien sakelakora ez da sindikatuen estaldura iritsi urte askoan. Eta ez da sindikatuek ez dituztelako hartu nahi afiliatu gisa, ezta hurrik eman ere, baizik eta langile prekario horien sektoreetan beharginen errotazioa bizi-bizi baliatzen delako; badakite laster ez direla han egongo, edo aukera handia dutela ez jarraitzeko. Askok uste dute horrelako egoera batean ez duela merezi antolatzen hastea. Nola gainditzen da laguntza behar duen behargin gaztearen eta laguntza eman dezakeen sindikatuaren arteko arrakala? Badira hainbat modu, baina ez da erraza, sindikatuek onartu dutenez.

Bekadunak eta beste

«Lan merkatuan hasiberriak direnak pairatzen dituzte abusu handienak; besteak beste, estatalizazioak zigortzen dituelako », dio Xabier Ugartemendia LABeko ekintza sindikaleko arduradunak. «Ez dute lan egoera errazik, baina, hala ere, iristen zaizkigu. Dena den, orain bi urte gure estrategiari buruzko hausnarketa egin genuen ekintza sindikalaz, eta erabaki genuen gu joatea gazteengana eta emakumeengana. Oinarrizkoa baita ulertzea antolatzea oso garrantzitsua dela».

Gazte askok beka baten bidez dute lan merkatuarekin lehen harremana. Ugartemendiaren arabera, abusu handiak egiten dira alor horretan; «bekarekin hasi, eta konturatzen dira langile baten lana egiten ari direla, beharbada haren oporraldia ordezkatuz». Bekadunei azalpenak ematera joan izan da LAB, eta Piztu alarma esaten dien ekintzak jarri ditu martxan.

«Eremu oso prekarioetan, adibidez pizzerietan eta antzekoetan, elkarretaratzeak egiten ditugu lan egoera horiek salatzeko». Horrez gain, LAB ahalegin berezia egiten ari da turismoarekin lotutako esparruetan, Bilbon eta Donostian. «Kanpaina jakin batzuk egin ditugu gazteei beren lan eskubideak zein diren jakinarazteko». Lanbide heziketa zentroetan ere esku hartu dute, ikasleak enpresetara joatear daudela. «Guk joan behar dugu gazteengana, sindikatua oso tresna baliagarria delako haientzat, pentsiodunentzat den moduan», azaldu du Ugartemendiak; «sindikatuok ahuldu nahi gaituzte, badakitelako prekaritateari aurre egiteko tresna eraginkorrena garela».

Hezkuntza mailaren arabera

Pello Igeregik, berriz, hezkuntza arloan jarri du azpimarra. «Gazteek jasotzen duten hezkuntzan sindikatuak ez dira existitu ere egiten», esan du ELAko negoziazio kolektiboko arduradunak. «Lanbide heziketatik eta unibertsitatetik ateratzen dira ezagutza handiekin, baina ez dakite non egin behar duten lan». Igeregik uste du sindikatuek haiengana hurbildu behar dutela, «erakusteko sindikatua baliagarria dela prekaritateari aurre egiteko».

Gazteen multzo handi batek sindikatuekiko duen sentipen arrotzak badu zerikusia gizarte ereduarekin ere, Igeregiren arabera: «Ikasle garaia meritokraziaren barruan igarotzen dugu, eta, horri jarraituz, lan merkatura iristen gara pentsatuta lan baldintza onak jasoko ditugula lan ona egiten badugu. Praktikak erakusten digu hori ez dela horrela». ELAko kidearen ustez, garai horretan erakutsi behar dute sindikatuek antolatzearen balioa. «Paradoxa da: hezkuntza maila txikiko langileen artean antolakuntzarako gaitasun handia ikusten dugu sektore batzuetan; hor dago Bizkaiko zahar etxeen gatazka, adibidez. Goi mailako ikasle izandakoekin, berriz, zailtasun gehiago ikusi izan ditugu».

ELAk badu gazteak antolatzeko erronka, «prekaritateari kolektiboki aurre egin behar zaiola erakusteko». Langile gazte horiek, beste guztiak bezala, greba batean ohar daitezke «nor diren eta zeren parte diren»; ELAko kideak dioenez, «klase kontzientzia ez baita lantzen hezkuntzan».

Hainbat zauritu Estrasburgon 2019ko apirilaren 27an, Frantziako polizien eta ‘txaleko horien’ arteko istiluetan. baimenik gabeko mobilizazio batean.

Sestaoko eta Etxebarriko Arcelor Mittalen fabriketan bertan behera utzi dute gaurko, 2019ko apirilak 27, deitutako greba, bi aldeak jarrerak hurbiltzen hasi eta gero

Bihar, hau da, apirilaren 28a da berez Laneko Osasunaren eta Segurtasunaren Nazioarteko Eguna, baina sindikatuek atzoko eguna baliatu zuten mobilizazioetarako. CCOO Bilbon manifestatu zen; ELA, Bilbon eta Iruñean; eta LAB, Hego Euskal Herriko hiriburuetan. Laneko osasuna ezberdin ikusten dute, baina hiru eragileek nabarmendu dute faktore komun bat: prekaritatea.

Prekaritateaz gain, beste faktore batean jarri zuen arreta bakoitzak: LABek emakumeen egoera nabarmendu zuen; ELAk eskatu zuen minbizia sortzen duten produktuak enpresetatik ateratzea , eta CCOOk baldintza txarrekin lotu zituen lan heriotzak.

LAB ezkor agertu zen Hego Euskal Herriko zenbakiekin. Istripuen ondorioz hildako jende kopurua onartezina dela salatu zuen Ibon Zubielak, Lan Osasunerako arduradunak, eta lanaren eraginez gaixo daudenen kopuru handiena daukala erkidegoen artean.

Horrez gain, emakumeen egoera nabarmendu zuen Zubielak: «Sexuaren araberako lanaren banaketak segregazioa sortzen du. Emakumeak ezin dira baldintza beretan sartu lan merkatura, eta enplegu jakin batzuetara kondenatzen ditugu, zeinetan ez diren kontuak hartzen arriskuak».

Bilbon, Mutualiaren aurrean egin zituen mobilizazioak LABek, aseguru etxeen lana salatzeko. Salatu zuen maskulinoa den langilearen profila erabili ohi dela, inplizituki, arriskua baloratzeko edo ikertzeko garaian. «Beharrezkoa da aldaketa bat kontuan hartuko dituena espezifikotasun biologikoa eta sexuaren araberako lan banaketa».

ELAk manifestazioak egin zituen Iruñean eta Bilbon. Nabarmendu zuen ezen, Laneko Segurtasun eta Osasunerako Europako Agentziaren arabera, lan istripuan hiltzen den langile bakoitzeko beste 35 hiltzen direla lanaren eraginez sortutako gaixotasunen ondorioz.

Lantegietatik minbizia sortzen duten produktuak kentzea jarri zuen helburu sindikatuak. 2018an, Europako Batasunean akordioa egin zuten produktu gehiago debekatzeko lanlekuetan. Hala ere, neurria indarrean jartzeko, arloko ministroek eta Europako Parlamentuak berretsi behar dute. «Produktu horiek enpresa guztietatik desagertu behar dute», azaldu zuen Peio Igeregik, ELAko Lan Osasunerako arduradunak. «Kontua ez da produktu horiekin lan egiteagatik gero zer plus edo ordainsari jaso behar duten langileek». Era berean, prekaritatearekin lotu zuen Igeregik produktu horiekin lan egin beharra. «Ezin dugu ahaztu langile horiek askotan ez dutela jasotzen behar duten trebakuntza».

CCOO ere Bilbon mobilizatu zen. Kritiko agertu zen Loli Garcia, Euskadiko CCOOko idazkari nagusia, lan istripuen igoera hazkunde ekonomikoarekin eta lanpostu gehiago sortzearekin lotu baitu: «Kausa nagusiak hauek dira: prekaritatea, negoziazio kolektiboaren galera eta zenbait eragileren gaitasun falta langileen eskubideak defendatzeko».

Lan mota berriak jo zituen begiz Garciak, istripuen erantzule zuzen moduan ikusten dituelako. Hainbat hutsune aurkitu zizkien merkatuan sortzen dabiltzan lan berriei, besteak beste, kanpoan uzten dituztelako langileak prestatzea eta lan istripuak saihesteko hartu beharreko neurriak.

Jaurlaritza, konprometituta

Segurtasunik gabe kalitatezko enplegurik ez dagoela adierazi zuen atzo Maria Jesus San Jose Eusko Jaurlaritzako Lan eta Justiziako sailburuak. Haren ustez, «lan arloaren funtsezko ardatza da laneko segurtasunaren eta osasunaren prebentzioa».

Jaurlaritzak oinarri horiekin konprometituta segitzen duela argitu zuen, horretarako Osalan eta 2015-2020 eperako estrategia bidaide hartuta. «Euskal gizarteak duen kulturan txertatu nahi ditugu segurtasuna eta osasuna».

San Josek esan zuen etorkizunean gardentasun politikan segituko dutela, baita prebentzio ordezkariak prestatzen eta istripu edo gaixotasun profesional guztiak ikertzen ere Osalanen edo Lan Ikuskaritzaren bitartez, aurrerapausoak emateko. «Lan eta Justizia Sailarentzat eta Jaurlaritza osoarentzat, urteko egun guztiak dira apirilaren 28a».

Euskal Herrian, lehen hipermerkatua itxiko du Carrefourrek: Vianakoa (Nafarroa). Iragarritako itxiera baten kronikatzat jo daiteke. Alde batetik, hipermerkatua ezarrita dagoen Las Cañas saltoki gunea beherantz doa. Bestetik, duela hiru urte Carrefourrek, Logroñon, Eroskiri hipermerkatu bat erosi zion, eta, horregatik, askok argi zuten albistea goiz edo berandu etorriko zela. Beraz, Vianan zein inguruko herrietan inor gutxi harrapatu du ezustean. «Gure helburuen azpitik zegoen hipermerkatua, batik bat saltoki gunera jende gutxiago doalako eta ez delako erakargarria», arrazoitu du asteon Carrefourrek.

Uztailean itxiko ditu ateak behin betiko. Enpresak asteartean jakinarazi zien albistea Vianako saltokian lan egiten duten 87 langileei. Jesus Gamez CCOOko Carrefourreko zerbitzuetako idazkari nagusiaren arabera, sindikatuan eta langile batzordean argi dute ez dela lanposturik murriztu behar, eta, printzipioz, Carrefourrek argitu du ez duela egingo. Taldeak aurreratu du 87 langileak beste zentroetan kokatzeko asmoa duela.

Auzia da non. Datorren asteartean lehen bilera egingo dute langileen ordezkariek zuzendaritzarekin. Las Cañas merkataritza gunetik lau kilometrora, Logro- ñon, Carrefourrek beste hipermerkatu bat du Berceo izeneko azalera handiko gunean, 2016ko amaieran Eroskiri erositakoa. Alta, nekez beretu ahalko ditu 87 langileak, «ez baitu ahalmenik guztiak hartzeko». Era berean, kokagunea ere garrantzitsua da. «Elkarrengandik oso gertu izan arren, bata Logroñon dago eta bestea Vianan, bi erkidegotan. Ondorioz, estatu arloko akordioa izan behar luke; lurralde bereko akordioa izanez gero, langileak Iruñeko lantokira eraman beharko direlako, Vianatik 80 kilometrora», azaldu du Gamezek.

Haren esanetan, langileek euren lan baldintzei eutsiko diete, baina ikusteko dago Carrefourrek non kokatu nahi dituen. «Mugikortasun geografikoko espedientea aurkeztuko du. Langile batzuk ezin badira inguruko lantokietan ezarri, ikusi behar da tokiz aldatu nahi duten eta bide horretan lagundu». Astearteko proposamenaren arabera, langileen batzordeak aztertuko du protestarik egingo ote duten —batzordean, Fetico sindikatu korporatiboak bost ordezkari ditu; CCOOk, hiru, eta LABek, bat—.

Adierazgarria da Carrefourrek ixten duen lehen hipermerkatua izatea. Gamezen arabera, aspalditik ez zen errentagarria, eta «Eroskiren saltokia erosi aurretik ere arazoak zituen». Iragarpena albiste txarra da Las Cañas gunearentzat. Iaz, Brico Depot saltokiak ere ateak itxi zituen.

GASTEIZ. Aurtengo lehen hiruhilekoan, Araba, Bizkai eta Gipuzkoako BPG barne produktu gordina %2,2 hazi da urte arteko alderaketan. Eustatek eman du datua, baina ez da behin betikoa, hiruhileroko kontuen aurrerapen kalkulua baita.

Eusko Jaurlaritzak «positibotzat» jo du datua, haren iritziz baieztatzen duelako EAEko ekonomia «aurreikusi baino indartsuago ari dela irteten industriaren beheralditik». Edonola ere, datuak erakusten du hazkunde ekonomikoak moteltzen jarraitzen duela —%2,4koa izan zen hazkundea 2018ko azken hiruhilekoan; %2,6koa 2018ko hirugarren hiruhilekoan; %2,9koa bigarrenean; eta %3,1ekoa iazko lehen hiruhilekoan—, nahiz eta «2019ko lehen hiruhilekoan halako azkartze bat egon hiruhilekoen arteko hazkundean».

Hain zuzen, Jaurlaritzaren aurreikuspena baino hamarren bat hobea da Eustaten datua, Lakuak espero baitzuen urtarriletik martxora bitarteko hazkundea %2,1ekoa izango zela. Hiruhilekoen arteko hazkunderi dagokionez, hain zuzen, %0,6koa izan da gorakada, aurreko hiruhilekoan baino hamarren bat handiagoa. Eustatek azaldu duenez, eskaintzaren ikuspegitik, hazkundea batez ere «industriaren sektoreak lehen hiruhilekoan izandako suspertzeari dagokio».

EAEko BPGa 2019ko lehen hiruhilekoan: EAEko ekonomia % 2,2 hazi da. Enpleguak % 1,8 egin du gora. Batez ere, zerbitzuak eta eraikuntza sektoreek eragin dute.

Aurtengo lehen hiruhilekoan, Araba, Bizkai eta Gipuzkoako BPG barne produktu gordinaren hazkundea %2,2 hazi da urte arteko alderaketan. Eustatek eman du datua, baina ez da behin betikoa, hiruhileroko kontuen aurrerapen kalkulua baita.

Eusko Jaurlaritzak “positibotzat” jo du datua, haren iritziz baieztatzen duelako EAEko ekonomia “aurreikusi baino indartsuago ari dela irteten industriaren beheralditik”. Edonola ere, datuak erakusten du hazkunde konomikoak moteltzen jarraitzen duela -%2,4koa izan zen hazkundea 2018ko azken hiruhilekoan; %2,6koa 2018ko hirugrarren hiruhilekoan; %2,9koa bigarrenean; eta %3,1ekoa iazko lehen hiruhilekoan-, nahiz eta “2019ko lehen hiruhilekoan halako azkartze bat egon hiruhilekoen arteko hazkundean”.

Hain zuzen, Jaurlaritzaren aurreikuspena baino hamarren bat hobea da Eustaten datua, Lakuak espero baitzuen urtarriletik martxora bitarteko hazkundea %2,1ekoa izango zela. Hiruhilekoen arteko hazkunderi dagokionez, hain zuzen, %0,6koa izan da gorakada, aurreko hiruhilekoan baino hamarren bat handiagoa. Eustatek azaldu duenez, eskaintzaren ikuspegitik, hazkundea batez ere “industriaren sektoreak aurtengo lehen hiruhilekoan izandako suspertzeari dagokio”.

Bestetik, Estatuek aurreratu du enpleguaren hazkundea %1,8koa izan dela aurtengo lehen hiruhilekoan iazko aldi berarekin alderatuz gero.